ေအာ္..ေဝးကြာေနျခင္းရယ္..အဆံုးသတ္ေပးပါလုိ ့ေအာ္ေၾကြး ငုိဟစ္ေနလည္း မရမွန္းေတာ့သိပါရဲ ့..
ဒါေပမဲ့လည္း ရင္ထဲက ေအာ္ဟစ္ ေၾကြးေၾကာ္ခဲ့တာလည္း အၾကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ပါလားကြယ္..
ေတြ ့ခ်င္တယ္...ရင္ထဲက ျဖစ္ခ်င္လာတဲ့ ဆႏၵက ဘာလဲလုိ ့ေမးေနစရာမလုိေအာင္ ေသခ်ာတဲ ့စကားကေတာ့ ခ်စ္သူအနားမွာ ေနခ်င္ ေတြ ့ခ်င္တယ္ဆုိတဲ့ စကားကလြဲရင္ ေျဖစရာ စကားမရွိပါ.
ေအာ္..သတိရျခင္းရယ္..
ေန ့ရက္ေတြ ရက္ဆက္
ေတြ ့ခြင့္ရေနလည္း
မေတြ ့ရျပန္ေတာ့
လြမ္းလွေပ့ါ...
တေန ့မေတြ ့ရတာ
ထမင္းစားေတာင္
ဟင္းေကာင္းရက္နဲ ့
မျပည့္စံုတဲ့ ဟင္းတခြက္လုိေနသည္အလား
ျပည့္စံုမႈ ့မရွိတဲ့ အရာေလးကုိ ျဖစ္လုိ ့..
ၾကိဳးစားပါ ခ်စ္သူ..
ေမာင္ဟာ ခ်စ္အတြက္ ဆူးမျဖစ္ေစခ်င္ဘူး... ျဖစ္ခ်င္း ျဖစ္ရင္ ခ်စ္ဟာ ပန္းတပြင့္ဆုိရင္ ကုိယ္ဟာ ဥယ်ာဥ္မွဴးပဲျဖစ္ခ်င္တယ္.. လြမ္းတယ္ ခ်စ္...
က်န္ရစ္တဲ့လူကေတာ့ လြမ္းစျမဲပါ..ခြဲခြာသြားရတဲ့လူကေတာ့ ေနရာေဒသ တစ္ခုမွာ ေနသားက်ဖုိ့ ၾကိဳးစားရ၊ ရုန္းကန္ရ နဲ ့လြမ္းဖုိ ့အခ်ိန္ေတာင္ ရွိပါရဲ ့လားလုိ ့ေမးခ်င္လုိက္တာကြယ္...
အခုလို မေတြ ့ရတဲ့ရက္ေတြဟာ ေနာင္လာမဲ ့ရက္ေတြမွာ ေမာင္တို ့ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ေကာင္းေသာ အစဥ္နဲ ့ အားသစ္တစ္ခု ထာဝရ ျဖစ္ပါေစကြယ္..
ေမာင္
Wednesday 31 October 2012
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
0 comments:
Post a Comment
Love is the medicine